Projekt
| Lokalizacja: | Łódź, Campus Politechniki Łódzkiej przy al. Politechniki |
| Klient: | Politechnika Łódzka |
| Powierzchnia: | 24 000 m2 |
| Projekt: | 2009 projekt konkursowy |
Autorska koncepcja architektoniczna Akademickiego Centrum Sportowo – Dydaktycznego „Campus Politechniki Łódzkiej” obejmująca: halę sportową, boisko główne o pow. 1500 m2 z trybunami na ok. 1100 miejsc, basen dł. 50 m z 10 torami dł. 50 m i z trybunami na 2000 miejsc, basen dł. 50 m do skoków, basen rekreacyjny (ślizgawki, sztuczna rzeka), centrum rehabilitacji i odnowy z saunami, sale sportowe: sportów walki, aerobiku, tenisa stołowego, korty do squasha, siłownię, ścianę wspinaczkową, jak również kawiarnie i bufety, sale konferencyjne, pomieszczenia dziennikarzy, studia TV, zaplecza szatniowo – techniczne.
Celem autorów projektu było stworzenie obiektu, który przez swój indywidualny, wyrazisty charakter stanie się symbolem i kolejnym elementem identyfikacji Łodzi. Do poindustrialnej przestrzeni Campusu Politechniki Łódzkiej, będącego częścią, unikalnej, tylko „łódzkiej”, charakterystycznej architektury zespołów pofabrycznych, zaproponowaliśmy prostą, charakterystyczną formę nowego budynku posiadającą współczesne odniesienia do cech architektury fabrycznej (szedowe dachy rozległych hal fabrycznych znajdujących się poprzednio na tym terenie). Wyjątkowość tego budynku polega na zastosowaniu przeskalowanych monumentalnych podpór oraz efektu ich zwielokrotnienia, wynikającego z wykorzystania jedynej możliwej perspektywy oglądania projektowanego budynku (wyłącznie w dużym skrócie, wzdłuż Al. Politechniki).
Celem autorów projektu było stworzenie obiektu, który przez swój indywidualny, wyrazisty charakter stanie się symbolem i kolejnym elementem identyfikacji Łodzi. Do poindustrialnej przestrzeni Campusu Politechniki Łódzkiej, będącego częścią, unikalnej, tylko „łódzkiej”, charakterystycznej architektury zespołów pofabrycznych, zaproponowaliśmy prostą, charakterystyczną formę nowego budynku posiadającą współczesne odniesienia do cech architektury fabrycznej (szedowe dachy rozległych hal fabrycznych znajdujących się poprzednio na tym terenie). Wyjątkowość tego budynku polega na zastosowaniu przeskalowanych monumentalnych podpór oraz efektu ich zwielokrotnienia, wynikającego z wykorzystania jedynej możliwej perspektywy oglądania projektowanego budynku (wyłącznie w dużym skrócie, wzdłuż Al. Politechniki).
Centrum sportowe ma prostopadłościenną formę, ale o bardzo wyrazistym i indywidualnym rozrzeźbieniu ścian, które rozpięte są pomiędzy niezwykle silnym rytmem wysokich podpór w formie asymetrycznego „V”, nawiązującego formą do dawnych szedów hal fabrycznych. Podpory te podtrzymują dach całego obiektu. „Przezroczystość” holu wejściowego na linii pomiędzy obydwoma wejściami głównymi oraz charakterystyczne
i olbrzymie intrygujące, obłe i intensywnie czerwone formy mieszczące wnętrza sal konferencyjnych, które wiszą w przestrzeni holu wejściowego lub „wystają z budynku” przed fasadę, stanowią akcenty podkreślające lokalizację wejść głównych. „Rozrzucone” przed budynkiem wokół wejść czerwone siedziska, stoły, „kanapy”
o miękkich kształtach, umożliwiające różnorodną aranżację przestrzeni, tworzą bardzo indywidualne, ściśle zintegrowane z architekturą obiektu formy identyfikacji miejsca. Tę samą rolę pełni postać gigantycznego Modulora - kanonu proporcji budowy (wysportowanego) ciała.
i olbrzymie intrygujące, obłe i intensywnie czerwone formy mieszczące wnętrza sal konferencyjnych, które wiszą w przestrzeni holu wejściowego lub „wystają z budynku” przed fasadę, stanowią akcenty podkreślające lokalizację wejść głównych. „Rozrzucone” przed budynkiem wokół wejść czerwone siedziska, stoły, „kanapy”
o miękkich kształtach, umożliwiające różnorodną aranżację przestrzeni, tworzą bardzo indywidualne, ściśle zintegrowane z architekturą obiektu formy identyfikacji miejsca. Tę samą rolę pełni postać gigantycznego Modulora - kanonu proporcji budowy (wysportowanego) ciała.
